Woningaanpassingen binnen WVG en Wmo.
Een verkenning van de knelpunten bij dure woningaanpassingen.
Mei 2001, Ir. J. Grootveld bi.
Ondanks de invoering van de Wmo heeft de rapportage over de knelpunten in de uitvoering van de (nu vervallen) WVG nauwelijks aan actualiteit ingeboet. Beleidsmakers en managers in de zorgverlening aan mensen met een handicap treffen in deze rapportage tal van praktijkproblemen aan. Ir Grootveld komt ze volop tegen in zijn dagelijkse adviespraktijk. Hoewel de Wmo zich nog moet bewijzen, is de systematiek van werken bij gemeenten en indicatieorganen niet anders dan die onder de WVG. De beschreven knelpunten zijn dan ook gebleven. Hij houdt een pleidooi voor het instellen van een bouwkundig/ergonomisch consulent aan de zijde van de hulpvrager.
De verstrekking van woningaanpassingen ten behoeve van personen met een handicap vindt plaats in het kader van de Wmo, voorheen Wvg. Hier beschrijft Ir Grootveld, adviseur woningaanpassingen voor diverse patiëntenorganisaties, de knelpunten zoals hij die tegenkomt. Met name geldt dit voor ingrijpende aanpassingen voor kinderen en volwassenen met ernstige handicap(s) en een grote verzorgingsbehoefte. Het gaat hier om fysiek en emotioneel zeer zware zorg voor betrokkenen. Zij beschouwen de gang van zaken vaak als zeer onrechtvaardig. Hier vindt u een overzicht uit de notitie die Ir Grootveld heeft opgesteld nav. de knelpunten, die hij in zijn adviespraktijk tegenkwam. Het volledige rapport is tegen kostprijs met dit formulier te bestellen.
Thuisverzorging van ernstig gehandicapte gezinsleden heeft bij betrokkenen een sterke voorkeur. Dat is niet alleen hun privébelang, maar het biedt ook maatschappelijke voordelen. Naast een beperking van instroom op de wachtlijsten voor intramurale zorg, leidt een grotere zelfredzaamheid (resp. zelfzorg) tot het onafhankelijker functioneren van mensen met een handicap. Verder zijn er een betere integratie in, en minder kosten voor de samenleving. Er wordt immers dure intramurale zorg bespaard. Een betere afstemming met de cliënt bij de verstrekking van woningaanpassingen (en andere hulpmiddelen) is dus een maatschappelijk belang.
De zorgvrager dient tov. de verstrekker in een gelijkwaardiger positie komen te verkeren. Bij complexe woningaanpassingen gaat nog veel energie verloren door een stroeve afstemming tussen verstrekker, zorgvrager en de uitvoerende bouwpartijen. Dat komt oa. omdat elk van de betrokkenen slechts een deel van het proces behandelt. Het probleem vanuit de eigen denkwereld benadert. De enige met volledig overzicht is de cliënt zelf. Deze is echter doorgaans geen professional. Hij mist de voor een effectieve coördinatie noodzakelijke kennis en ervaring... De meest cruciale keuzen in een Wmo-procedure vallen tijdens de indicatiestelling (vaststellen programma van eisen), bepalen oplossingsrichting (vaststellen bouwkundig ontwerp) en kostenbegroting (vaststellen subsidiebudget).
Het zou te overwegen zijn om de rol van cliënten te versterken. Door ze bijvoorbeeld de mogelijkheid te bieden van een tegenexpertise ("second opinion"). Of ze door zelfgekozen deskundigen alternatieven te laten inbrengen. Zo verkrijgt hij de regie over de zaken die voor hem wezenlijk zijn. Het gaat immers om zijn directe leefomgeving. Op deze wijze professionaliseert de zorgvrager en wordt zijn inbreng objectiever.
